ค่ำคืนที่แสนจะดูปกติ ขณะเดียวกันนั้นในตรอกที่ไร้ซึ่งผู้คนเดินผ่านไปมามีเพียงแสงไฟจากริมทางเดินที่สาดส่องเข้ามา กระทบกับร่างของชายผู้หนึ่งที่กำลังถูก'ฉัน'ซ้อมจนอ่วม และรอให้ตำรวจเจ้านายของฉันมารับเอาไปเข้าซังเต
"หึ! คนเลวๆแบบพวกแกนี่ก็พอมีประโยชน์อยู่บ้างนะ" ฉันพูดพรางจับคอเสื้อของเจ้าคนเลวที่สภาพดูไม่ได้จากฝีมือของฉันด้วยสายตาที่อยากจะฆ่ามันให้ตายคามือฉันซะเดี๋ยวนี้ เพราะอะไรน่ะหรอ? ก็เพราะมันคือพวกค้ามนุษย์ หลอกล่อพวกผู้หญิงหน้าโง่ที่ต้องการทำงานสบายๆ แต่ได้เงินเป็นกอบเป็นกำไปขายยังไงล่ะ
"วิคตอเรีย ปล่อยเจ้านั่นซะ เธอเนี่ยชอบอัดผู้ต้องหาของฉันทุกทีเลยนะ"
ใช่แล้ววิคตอเรีย นั่นคือชื่อของฉัน ส่วนคนที่เรียกชื่อฉันก็คือเจ้านายของฉันเอง เค้าเป็นตำรวจปฏิบัติการพิเศษคอยจัดการกับพวกนอกกฏหมายที่จัดการยาก ส่วนฉันก็รับจ็อบคอยตามล่าเจ้าพวกที่ถูกหมายหัวจากทางการแล้วรับเงินเป็นกอบเป็นกำ นี่แหละคือความสนุกของงานนี้ ฉันหันไปตามเสียงเรียกพร้อมกับปล่อยมือจากเจ้าสกปรกนั่นด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย
"เธอนี่มือหนักชะมัดเลย ฮึฮึ เอ้า! นี่งานชิ้นต่อไปเงินกับรูปก็อยู่ในซองนั่นแหละ" เจ้านายของฉันยื่นซองสีน้ำตาลให้อย่างทุกครั้งทีต้องการมอบงานชิ้นใหม่ให้กับฉัน ฉันรับมันมาอย่างไม่ใส่ใจและเดินออกมาจากตรอกเงียบๆตรงนั้นโดยไม่หันกลับไปมอง
"คนเลวๆอย่างพวกแกก็มีประโยชน์ตรงที่ ทำให้ฉันมีเงินใช้" ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ
ฉันเดินออกมาจากตรอกพร้อมกับหยิบล็อกเก็ตสีดำที่ฉันใส่ติดตัวตลอดเวลาขึ้นมาดู มันคือล็อกเก็ตเส้นสีดำที่ดูไม่มีคุณค่าใดๆทั้งนั้น แต่มันกลับเป็นของสำคัญยิ่งกว่าชีวิตของฉัน เพราะมันคือของชิ้นเดียวที่ฉันจะสามารถมองเห็นพ่อแม่ที่แท้จริงของฉันได้ พ่อแม่บุญธรรมของฉันเล่าว่าเจอฉันที่ข้างกองขยะพร้อมกับล็อกเก็ตเส้นนี้ที่มีรูปของชายหญิงคู่หนึ่งอยู่ข้างในล็อกเก็ตนั่น พวกเค้าบอกว่าที่เก็บฉันมาเลี้ยงก็เพราะคิดว่าถ้ามีคนมาถามหาฉันจะได้เรียกเอาเงิน แต่จนถึงทุกวันนี้ก็ไม่มีใครมาตามหาฉันเลยสักคน นั่นคือเหตุผลว่าทำไมพ่อแม่บุญธรรมของฉันจึงทุบตีฉันทุกวันเพื่อให้ฉันหาเงินมาให้ตั้งแต่เด็ก มันทำให้ฉันซึมซับความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆจนบางครั้งฉันเองก็ควบคุมมันไม่ได้ ทุกวันนี้ฉันหาเงินเลี้ยงตัวเองได้และแบ่งเงินบางส่วนไปให้คนที่เก็บฉันมาเลี้ยง เพื่อให้พวกนั้นเอาไปถลุงกับการพนันและเหล้ายาปาปิ้งได้อย่างสบายๆ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังถูกทุบตีอยู่เรื่อย เนื้อตัวฉันมีแต่รอยฟอกช้ำและรอยแผล แต่รอยพวกนั้นมันไม่ได้มาจากการทำงานตามล่าพวกนอกกฎหมาย แต่มันมาจากพวกพ่อแม่บุญธรรมของฉันเอง ฮึ ความจริงถ้าฉันจะจัดกับเจ้าพวกนั้นมันก็ง่ายนิดเดียว แต่อย่างน้อยคนพวกนั้นก็ทำให้ฉันเติบโตมาอย่างเข้มแข็งได้อย่างทุกวันนี้
ตุ๊บ!
"เห้ย ยัยบ้าเดินเกะกะชะมัด"
จู่ๆไอบ้าที่ไหนก็ไม่รู้วิ่งมาชนฉันเข้าอย่างจัง นอกจากมันจะไม่ขอโทษแล้วยังมีหน้าหันมาด่าฉันอีกหรอ ก่อนที่เจ้าบ้านนั่นจะชิ่งหนีไป อย่างน้อยฉันก็ไวกว่าแกละน่ะ ฉันรีบคว้าที่คอเสื้อแล้วกระชากอย่างแรงจนมันล้มไปกองที่พื้น
"นี่ ชนฉันแล้ว ขอโทษด้วยสิ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมส่งสายตาเยือกเย็นเพื่อเป็นการข่มขู่
"ปล่อยนะเว้ย ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน"
"งั้นหรอ"
สิ้นสุดคำพูดของฉัน ฉันก็จัดการอัดเจ้าขี้โม้นี้ไปหนึ่งบทเพลง ฉันละเกียดจริงๆไอพวกไม่รับผิดชอบกับความผิดของตัวเอง แถมยังกร่างได้แม้กระทั่งกับผู้หญิง แต่แกกร่างผิดคนแล้วล่ะ หลังจากเจ้าขี้โม้อ่วมพอสมควร ฉันก็ถามมันอีกครั้ง นี่ฉันให้โอกาสแกอยู่นะ ถ้ายังไม่ขอโทษอีกละก็ จัดหนักแน่
"ว่าไง จะขอโทษรึยัง"
"ขะ ขะ ขอโทษ ฮือๆ แค่นี้ทำไมต้องรุนแรงด้วย"
"เธอทำอะไรของเล่นของฉัน"
คำขอโทษกับเสียงร้องไห้นั่น เป็นของเจ้าขี้โม้ แต่อีกเสียงมันทำให้ฉันต้องละสายตาจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ให้หันไปมอง คนที่อยู่ตรงหน้าคือคนที่ฉันรู้จักเป็นอย่างดี คือคนที่คอยถากถางฉันมาตั้งแต่ม.ต้น คือคนที่ฉันเกลียดที่สุด นั่นคือ'นายมาสเตอร์'ผู้ชายที่ผู้หญิงทั้งในและนอกโรงเรียนต้องการควงด้วยมากที่สุด
"เหอะ เจ้านี่ของเล่นนายอย่างนั้นเหรอ ทำไมถึงปล่อยให้หลุดมือมาได้ล่ะ"
"ตอนนี้เธอก็รู้แล้วนี่ ว่าเจ้านั่นเป็นของเล่นฉัน ถ้าอย่างนั้นก็รีบปล่อยมือซะ"
น่าหมั่นไส้ชะมัดทำเป็นเก็กอยู่ได้ แต่หน้าหล่อๆของนายทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ เจ้าคุณชายมาสเตอร์ (o.o) อ่าาา มีอะไรสนุกๆทำอีกแล้วล่ะสิ หลังจากที่ฉันคิดได้ว่าจะแกล้งอะไรนายมาสเตอร์ดี ฉันก็ปล่อยมือจากเจ้าของเล่นของนายมาสเตอร์แต่โดยดี
"มาเอาไปสิ" ฉันบอกให้นายมาสเตอร์มาเอาไป พอนายมาสเตอร์จับตัวเจ้าขี้โม้นั่นเพื่อที่จะเอาไปทำอะไรฉันก็ไม่รู้ ฉันก็เริ่มแผนที่คิดไว้ทันที
"เชิญนายเอาไปเล่นต่อได้ ฉันเล่นเบื่อแล้วล่ะ" หลังจากพูดเสร็จฉันก็เดินออกมาทันที แต่ฉันสามารถรับรู้ได้ว่านายนั่นกำลังโมโหเป็นไฟอยู่แน่ๆ ก็แหงล่ะ คนเอาแต่ใจไม่มีเหตุผลแบบนั้น ลองได้โดนหยาม มิหนำซ้ำฉันที่ถือว่าเป็นศตรูหมายเลยหนึ่งเป็นคนทำมันแล้ว นายนั่นคงไฟลุกโชนเลยล่ะ สงสารเจ้าขี้โม้นั่นจังจะรอดมั๊ยเนี่ย
"เห้ย อาายเด็กกองงขาหยะ แกกาบมาแล้วเหรอ เอื้อก"
กลับมาก็เจอกับภาพที่ไม่น่ามอง วงไพ่วงใหญ่ กับพวกขี้เมาน่าขยะแขยง เจ้าผู้ชายขี้เมาที่เรียกฉันว่าเด็กกองขยะ ก็คือพ่อบุญธรรมของฉันที่มักจะเรียกฉันแบบนี้ทุกครั้งที่เจอหน้า ฉันเกลียดคำนี้ที่สุดทุกครั้งที่ได้ยิน ฉันอยากจะเอามือของฉันฉีกปากเจ้าขี้เมานี่ขาดให้มันรู้แล้วรู้รอดไป จะได้ไม่มีปากเน่าๆที่ค่อยพ่นลมเหม็นๆให้ฉันรำคาญใจได้อีก จนแล้วจนรอดฉันก็ทำมันไม่ลง ฉันโยนเงินห้าพันให้แทน แล้วเดินขึ้นห้องนอนไป เห้อ วันนี้ก็เหนื่อยเหมือนทุกวันเลยค่ะ พ่อ แม่ ฉันหยิบล็อกเก็ตแล้วเปิดออกมาดูรูปของชายหญิงคู่หนึ่งที่ดูทีไร ก็อบอุ่นหัวใจทุกที หนูไม่โกรธพ่อกับแม่หรอกนะค่ะ หนูรู้ว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่คงไม่ให้เจ้านี่หนูมาหรอก ฉันมองเจ้าล็อกเก็ตสีดำจนพล็อยหลับไป....
เห้อ เจ้าพวกผีพนันพวกนั้นทำเอาฉันนอนไม่ได้เลย ไม่รู้ว่ามันสนุกตรงไหน เล่นไปก็มีแต่เสียกับเสีย นี่ฉันหลับไปแค่สองชั่วโมงเอง ฮึ้ยยย หงุดหงิดชะมัด หวังว่าวันนี้คงไม่มีใครหน้าไหนมาทำให้ฉันของขึ้นหรอกนะ ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงเช้า แต่ฉันก็ต้องมานั่งอยู่ที่โรงเรียนซะแล้ว อ่อ ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมฉันถึงอยู่ที่โรงเรียนทั้งที่ฉันรับทำงานให้กับตำรวจพิเศษ ใช่ ฉันคือนักเรียนชั้น ม.5 อายุ 17 ปี ของโรงเรียนจีเนียต โรงเรียนของพวกคุณหนู คุณชาย สงสัยละสิว่าทำไมฉันถึงมาเรียนโรงเรียนไฮโซแบบนี้ได้ ขอพูดแบบไม่หลงตัวเองละกันนะ ที่นี่จะมีทุนพิเศษให้กับเด็กอัจฉริยะทุกคน ทุกอย่างฟรีหมดตลอดการศึกษา ใช่แล้ว ฉันอยู่ในกลุ่มเด็กอัจฉริยะ เพราะฉันมี IQ สูงถึง 145 แต่ก็ยังแพ้เด็กอัถฉริยะที่สุดในโลกที่มี IQ 146 แต่ก็อย่างว่า ของฟรีไม่มีในโลก ฉันต้องคอยไปแข่งขันด้านวิชาการเพื่อชื่อเสียงและรางวัลให้กับโรงเรียนตลอด และฉันก็คือที่1 เสมอ และนั่นก็คงจะทำให้พวกคุณหนูทั้งหลายอิจฉาในความฉลาดของฉัน รวมไปถึงนายมาสเตอร์นั่นด้วย ทำให้ฉันไม่มีใครคุยด้วยเลย นอกจาก
"วิคตอเรียยย ว่าแล้วเชียวว่าเธอต้องมาแล้ว นี่จ๊ะ"
ใช่แล้ว นอกเสียจากยัยผู้หญิงคนนี้ 'มีนา' ผู้หญิงที่เปรียบเหมือนกับนางฟ้าตัวน้อยๆ ที่ทำให้ที่มืดๆที่ฉันยืนอยู่มีแสงสว่างขึ้นมาทันตาสำหรับพวกผู้ชาย มีนาเป็นลูกสาวของเจ้าของภัตคารชื่อดัง ที่มีสาขาอยู่ทั่วประเทศ ยัยนี่เป็นคนเดียวที่เข้ามาคุยกับฉัน และมักเอาอาการที่ร้านของพ่อเธอมาให้กินทุกวัน ฉันมองดูห่อข้าวกล่องที่อยู่ในมือน้อยๆนั่น
"เมนูวันนี้เป็นอะไรล่ะยัยเปี๊ยก" นี่เป็นชื่อที่ฉันเรียกมีนา เพราะยัยเนี่ยตัวเล็กนิดเดียว
"ข้าวหน้าปลาไหลจ๊ะ ของโปรดเธอเลยนะ"
"อืม ขอบคุณ"
"แหมนี่ ไม่ต้องขอบคงขอบคุณหรอกหน่า ฮิฮิ"
"อืม ไม่ขอบคุณก็ได้"
"T^T"
ฮึ ยัยบ้า ทำไมชอบทำท่าทางน่ารักแบบนี้อยู่เรื่อย มิน่าล่ะ เจ้าพวกผู้ชายถึงตอมไม่เว้นวันหยุด ฉันคิดพร้อมส่ายหน้าเบาๆ กับความไร้เดียงสาของคนตรงหน้า
"วิคตอเรีย"
"o.o" หือ จู่ๆยัยเปียกที่นั่งอยู่ข้างๆก็เรียนชื่อฉันขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เรียกแล้วก็เงียบแล้วจะเรียกทำไมเนี่ย
"อยากถามอะไรก็ว่ามา" ต้องให้ฉันพูดมากอยู่เรื่อยเลย -_-
"ถามได้แน่นะ"
"จะถามไม่ถาม"
"แห่ะๆๆ จ๊ะๆ ถามก็ได้ คือว่า...เธอเคยยิ้มบ้างไหม"
"-_- หือ? นึกยังไงถึงถามเอาป่านนี้ละ" เป็นเพื่อนกันมาตั้งสี่ปี
"ก็ฉันไม่กล้าน่ะสิ ฉันไม่เคยเห็นเธอยิ้มเลยสักครั้งเดียว ฉันก็พอรู้นะว่าที่บ้านเธอเป็นยังไง แต่คนเรามันก็ต้องมีเรื่องที่ทำให้ยิ้นได้ไม่ใช่เหรอ"
"ถามซะยาวเชียว"
นั่นสินะคนเราก็ต้องมีเรื่องที่ทำให้ยิ้มได้บ้าง แต่สำหรับฉันมันไม่เคยมีหรอกเรื่องที่ทำให้ยิ้มน่ะ
"เฮ้อออ วิคทอเรีย เธอรู้รึป่าวเนี่ยว่าเธอเป็นคนสวยมากเลยนะ แต่ติดอยู่นิดเดียว"
"นิดเดียว อะไร"
"ก็เธอ...ไร้อารมณ์สุดๆ มีความสุข ความทุกข์ เธอก็ไม่แสดงอะไรออกมาเลย ยกเว้น…"
"ยกเว้นอะไร นี่ จะพูดก็พูดให้มันจบๆทีเดียวได้ไหม ทำไมต้องให้ฉันถามด้วยเนี่ย"
"ก็ยกเว้นเวลาเธอโกรธไงล่ะ รังสีอำมหิตแผ่ซ่านเชียว" ฉันไม่มีอารมณ์จะแสดงอะไรให้ใครเห็นหรอกนะ มีนา โลกของฉันมันคงไม่สดใสเหมือนอย่างเธอหรอก
ในห้องเรียนนี่มันน่าหนวกหูที่สุด พวกผู้หญิงก็เอาแต่อ่านนิตยสาร เล่นมือถือรุ่นล่าสุด อวดกระเป๋าแบรนด์แนม แล้วกรี๊ดกร๊าดน่ารำคาญ ส่วนพวกผู้ชายกูเอาแต่แซวสาวๆสวยๆ เฮ้ออ เมื่อไหร่ชีวิตในโรงเรียนของฉันจะจบๆไปซะทีนะ
'กรี๊ดดดดดดด นั่นๆ คุณชายมาสเตอร์ กับคุณชายไบรท์มากันแล้ว' 'อ๊ายยย >.< วันนี้ก็ยังเท่เหมือนเดิมเลย' 'คุณชายมาสเตอร์ ฉันรักคุณ' 'คุณชายไบรท์เป็นของฉันนะย่ะ' เสียงแผดร้องเหมือนชะนีถูกน้ำร้อนลวกแบบนี้ จะเกิดขึ้นทุกเช้าที่นายมาสเตอร์กับนายไบรท์เพื่อนของนายนั่น ขับรถเข้ามาในโรงเรียน และทุกครั้งฉันก็อยากจะหาอะไรมาอุดปากยัยชะนีน่ารำคาญพวกนั้นซะ
"สาวๆจ้า จุ๊ๆๆๆ อย่าเสียงดังสิ เอาไว้พักเที่ยงเราค่อยไปทานอาหารกลางวันด้วยกันนะจ๊ะ"
"แหวะ!!!"
เสียงแรกที่กำลังอ้อนสาวๆอยู่นั้นก็คือนายไบรท์ เพลย์บอยตัวพ่อที่เปลี่ยนสาวๆเดินควงไม่ซ้ำหน้า ส่วนอีกเสียงก็คือ ยัยเปี๊ยก นั่นเอง มีนาเองก็ไม่ค่อยถูกชะตากับนายไบรท์เท่าไหร่นัก
"เธอจะอ้วกเหรอมีนา" ฉันแกล้งถาม
"วิคตอเรีย!"
ฉันกับมีนานั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเองอย่างไม่ใส่ใจกับตัวการที่ทำให้ห้องเสียงดังวุ่นวาย ที่กำลังเดินเข้าห้องมา แต่ฉันมีความรู้สึกว่าคนที่เดินเข้ามาหยุดอยู่ที่ข้างโต๊ะของฉัน พอเงยหน้าขึ้นมองฉันก็เห็นว่ามาสเตอร์กำลังยืนอยู่ที่โต๊ะฉันพร้อมกับสายตาที่เอาเรื่องแบบสุดๆ สงสัยจะโกรธจัดเรื่องเมื่อคืนสินะ
"ออกไปคุยกับฉันข้างนอก เดี๋ยวนี้"
"ฉันจะไม่พูดซ้ำ"
ไม่ว่านายนั่นจะพูดอะไรฉันก็ไม่สนใจ แล้วอยู่นายมาสเตอร์ก็จับแขนฉันแล้วลากออกไป แล้วพาไปที่ดาดฟ้าของโรงเรียนที่ประจำของนายนี่เลยล่ะ ฉันสะบัดแขนให้หลุดจากการจับของนายมาสเตอร์ แล้วเดินออกห่างจากนายนั่นสักหน่อย เพราะฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถต่อกรกับนายนี่ได้ทางด้านร่างกาย คงแปลกใจสินะว่าทำไมฉันถึงจัดการกับผู้ชายได้แต่จัดการกับนายมาสเตอร์ไม่ได้ ฉันเองก็สงสัยเหมือนกัน
"เธอจงจัยกวนประสาทฉัน" มาสเตอร์เปิดฉากพูดก่อน
"ฉันกวนประสาทนายยังไง"
"เธอรู้ว่าถ้าพูดแบบนั้นแล้วมันจะทำให้ฉันโกรธ"
"นายโกรธกับเรื่องแค่นี้ อย่างนั้นเหรอ" ใช่แล้วล่ะ ฉันตั้งใจยั่วโมโหนาย
"เธอ!!!!"
นายมาสเตอร์ท่าทางโกรธจัด พลักฉันอย่างแรงจนตัวติดกำแพง แล้วนายนั่นก็พุ่งตัวเข้ามาเหมือนกับจะต่อยเข้าอย่างจัง แต่นายนั่นก็ยั้งมือก่อนมันจะถึงหน้าของฉัน ฉันจ้องหน้านายนั่นอย่างไร้ซึ่งความกลัวหรือกังวลใดๆทั้งสิ้น ถึงนายมาสเตอร์จะต่อยฉันก็ตาม
"เธอนี่มัน น่ารำคาญชะมัด" นายมาสเตอร์บ่นในขณะที่ฉันยังอยู่ติดกำแพงในวงแขนของนายนั่นอยู่
"ถ้าน่ารำคาญ ก็อย่ามายุ่งกับฉันสิ"
"ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับเธอหรอกน่ะ ยัยคนจน"
"โอเค งั้นก็ บาย" ฉันพูดแล้วทำท่าเดินออกมาแต่ก็ถูกกระชากแขนอย่างแรงให้กลับไปอยู่ในท่าเดิม นี่ถ้าคนอื่นมองคงคิดว่าฉันกับนายมาสเตอร์กำลังจะจูบกันอยู่แน่ๆ เพราะหน้าของเราสองอยู่อยู่ใกล้กันมาก แต่ในสถานการณ์จริงๆแล้วมันไม่ได้หวานแหววอย่าใครๆคิดเลย
"นายเป็นพวกซาดิสเหรอ ชอบใช้ความรุนแรง"
"เธอเองก็เหมือนกัน ไม่ใช่เหรอ"
"เฮ้อออ ฉันขี้เกียจจะเถียงกับเด็กเอาแต่ใจอย่างนายแล้ว นายจะเอายังไงก็ว่ามา" ฉันเริ่มหมดความอดทนกับคนตรงหน้า มาสเตอร์ยื่นหน้ามาใกล้แล้วเราสองคนก็จ้องตากันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน แต่แล้วอยู่ดีๆมาสเตอร์ก็เป็นฝ่ายถอยออกไปก่อน อะไรของเค้านะ เฮ้ออ
"ถ้านายไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันไปล่ะ"
ฉันเดินออกมาจากดาดฟ้าเดินลงบันไดมาได้หนึ่งชั้นก็ต้องหยุดเพราะถูกขวางไว้จากผู้หญิงกลุ่มนึง ท่าทางเอาเรื่องใช่ย่อย ดูจากหน้าแล้วน่าจะเป็นรุ่นพี่แต่ดูจากดาวตรงหน้าอดแล้วมีดาวเดียว คงเป็นรุ่นน้อง ก็เล่นแต่งหน้าซะขาววอกปากงี้แดงเชียว ฉันพยายามไม่สนใจแล้วจะเดินผ่านไป แต่กลับถูกดึงเอาไว้ด้วยผู้หญิงปวกแดงคนเดิม
"มีอะไร" ฉันถามออกไป
"เธอคุยอะไรกับรุ่นพี่มาสเตอร์"
"อยากรู้ก็ไปถามเจ้าตัวเอาสิ"
"ฉันจะถามเธอ" นี่ฉันเป็นรุ่นพี่ยัยเด็กพวกนี้ใช่ไหมเนี่ย -_- ฉันเบื่อที่จะพูดกับยัยผู้หญิงพวกนี้จัง ไม่รู้จะอะไรนักหนาก็แค่คุยกับนายมาสเตอร์เนี่ย เบื่อๆๆๆ ใจเย็นๆนะวิคตอเรีย ฉันกล่อมตัวเองไม่ให้ทำร้ายใครง่ายๆ ฉันทำท่าเดินออกมาแต่แล้วกลับถูกพวกยัยเด็กบ้าพวกนี้จิกเข้าที่ผทฉัน ส่วนอีกคนก็ลากแข้นกลับมาแล้วส่งให้ผู้หญิงอีกสองคนล็อคตัวฉันไว้
"ถ้าแกไม่ตอบก็เตรียมเจ็บตัวได้เลย ว่ามา แกคุยอะไรกับรุ่นพี่มาสเตอร์"
"นี่ ลิชชี่ ฉันว่ามันไม่ตอบหรอก" ลิชชี่คงเป็นชื่อของยัยเด็กปากแดงหน้าแก่คนนี้สินะ
"ถ้าอย่างนั้น จะรออะไรล่ะ พวกเธอก็จัดการมันเลยสิ" ยัยเด็กลิชชี่พูดจบ เพื่อนคนที่เหลืออยู่ก็เตรียมง้างมือขึ้นเพื่อจะตบฉัน แต่เสียใจพวกเธอไม่เหมาะที่จะเล่นกับฉันหรอกนะ ฉันที่โดนล็อคอยู่ก็เลยกระโดดถีบยัยคนที่จะตบฉันจนหงายหลังไป ยัยสองคนที่จับแขนฉันอยู่ก็พยายามช่วยเพื่อนฉันก็เลยช่วยให้ยัยสองคนนี้ไปนอนกองรวมกันกับคนก่อนหน้านี้
"นี่พวกเธอทำไมถึงจัดการกับยัยป้านี่แค่คนเดียวไม่ได้ ห๊ะ"
"มันแรงเยอะมากเลยนะ"
"ฮึฮึ พวกเธอคอยดูฉันนะ" ยัยเด็กปากแดงพูดยังกับว่าจะจัดการฉันด้วยตัวคนเดียวแน่ะ อุ๊บ! ลิชชี่เหวี่ยงมือมาหวังจะตบแต่ฉันไหวตัวทันหลบได้ก่อน ฉันเลยจัดการถีบก้นยัยนั่นให้ลงไปนอนกองกับเพื่อนของเธอ
"วิคตอเรีย เธอกำลังทำอะไร"
"รุ่นพี่มาสเตอร์คะ ช่วยพวกเราด้วย"
นายมาสเตอร์โผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้ กลุ่มของยัยลิชชี่รีบลุกขึ้นแล้วไปหลบข้างหลังนายมาสเตอร์แล้วรีบทำหน้าอ้วนเชียวนะ
"เธอทำร้ายเด็กพวกนี้ทำไม"
"เอ่อ พวกเราแค่มาถามพี่วิคตอเรียน่ะค่ะ ว่าพวกพี่คุยอะไรกัน แต่พี่เค้าบอกว่าพวกเราจุ่น แล้วก็ทำร้ายพวกเราแบบนี้ T^T" ยัยเด็กปากแดงพูดไปก็บีบน้ำตาไป เหอะ ฉันละเชื่อยัยเด็กพวกนี้จริงๆ
"ว่าไง เธอจะตอบฉันได้รึยัง"
มาสเตอร์ถามซ้ำหลังจากที่ไม่ได้คำตอบจากฉัน
"ตามนั้น" ฉันตอบสั้นๆแล้วเดินออกมา ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้นายฟังอยู่แล้วนิี่ น่ารำคาญไม่รู้จะอะไรกันนักหนา ฉันผิดรึไงที่ถูกนายมาสเตอร์ลากไปคุยกันที่ดาดฟ้าของตึกเรียน ทำไมพวกผู้หญิงบ้าผู้ชายพวกนี้ต้องคอยจ้องแต่จะหาเรื่องฉันอยู่เรื่อย
"วิคตอเรีย วิคตอเรีย อยู่ไหนเนี่ย อ่ะ วิคตอเรีย เธอเป็นอะไรไหม" อะไรของยัยมีนาเนี่ย
"เมื่อกี้นะพวกยัยลิชชี่มาถามหาเธอแน่ะ นายไบรท์ก็ดันบอกไปว่าเธอออกมากับมาสเตอร์"
"อืม รู้แล้ว"
"รู้แล้ว แล้วยังไง พวกนั้นทำร้ายอะไรเธอรึป่าว"
"เธอก็รู้ว่าไม่มีใครทำอะไรฉันได้"
"แต่พวกนั้นมากันตั้งสี่คนนะ"
"เข้าห้องเรียนเถอะ" ฉันรีบตัดบทยัยเปี๊ยกก่อนที่ยัยนี่จะซักอะไรมากกว่านี้ เพลียที่จะอธิบายอะไร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น